Αναδυόμενο Σκοτάδι και η Κλήση προς το Φως. Ένα πρόσφατο σχόλιο περιγράφει τον σύγχρονο κόσμο, ως έναν κόσμο όλο και περισσότερο σκεπασμένο από μια διάχυτη, αντι-ανθρώπινη δύναμη - ένα «αναδυόμενο σκότος». Το σκοτάδι αυτό δεν περιορίζεται σε θεαματικές κρίσεις ή αποκαλυπτικά γεγονότα· αντιθέτως, διεισδύει στην καθημερινή ζωή με μυριάδες λεπτούς και φανερούς τρόπους. Εμφανίζεται στη διάβρωση της απλής ανθρώπινης επαφής - στα μάτια που αποφεύγουν την οπτική επαφή μεταξύ περαστικών στον δρόμο, στην αγριότητα του δημόσιου λόγου και στην συστηματική φίμωση των αντίθετων φωνών. Φαίνεται σε πολιτικές αποφάσεις που φαίνεται να βλάπτουν τα παιδιά στο όνομα της «προστασίας» τους, σε επίσημες έρευνες (όπως αυτές για την πανδημία COVID-19) των οποίων τα συμπεράσματα μοιάζουν σχεδιασμένα να επιτρέψουν την επανάληψη αντί την πρόληψη, καθώς και στη συνεχιζόμενη απόκρυψη συμβιβαστικού υλικού που αφορά ισχυρά πρόσωπα, όπως τα αρχεία Epstein. Παγκοσμίως, το ίδιο σκότος διακρίνεται στους συνεχιζόμενους πολέμους, στις τεκμηριωμένες πράξεις γενοκτονίας, στην εκτόπιση τοπικών οικονομιών από την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση και στην περιβαλλοντική καταστροφή που δικαιολογείται ως «πρόοδος». Το συνολικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με το σχόλιο, είναι να γίνεται η κανονική ζωή δυσκολότερη, ο θάνατος ελκυστικότερος και η αυθεντική ανθρώπινη ύπαρξη ολοένα και πιο εύθραυστη.

Στα πρόσωπα και τις πράξεις πολλών που κατέχουν εξουσία, ένα «έμφυτο σκοτάδι» έχει γίνει πλέον αδιαμφισβήτητο, καθώς προωθούν αυτό που σκόπιμα περιγράφεται ως αντι-ανθρώπινη ατζέντα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη μαζική δολοφονία Χριστιανών σε Αφρική, Μέση Ανατολή και αλλού - μια θηριωδία που λαμβάνει ελάχιστη συνεχή προσοχή στα δυτικά mainstream μέσα. Αυτή η σιωπή, σε συνδυασμό με την προοδευτική απομάκρυνση χριστιανικών συμβόλων και παραδόσεων (μετονομασία Χριστουγέννων και Πάσχα σε δημόσιους θεσμούς, απαγόρευση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε ορισμένα καθεστώτα), παρουσιάζεται ως σκόπιμος, μονόπλευρος αφοπλισμός της μοναδικής θρησκευτικής παράδοσης που αντιτάχθηκε ιστορικά σε τέτοιο σκότος επί δύο χιλιετίες. Παραλληλισμοί γίνονται με τους διωγμούς Χριστιανών στη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση, υπονοώντας ότι η παρούσα στιγμή αποτελεί ανανεωμένη επίθεση κατά της ταυτότητας, της ιστορικής συνέχειας και της συλλογικής μνήμης - ιδιοτήτων που το σκότος, εκ φύσεως, επιδιώκει να σβήσει υπέρ της αμνησίας. Ωστόσο, το σχόλιο δεν καταλήγει στην απόγνωση. Προτείνει ένα σαφές αντίδοτο: το Φως. Το φως ορίζεται όχι απλώς ως απουσία σκότους, αλλά ως ενεργή, ζωντανή δύναμη - η ίδια η ουσία της ζωής, εξαρτημένη από την ηλιακή ενέργεια. Το σκότος, αντιθέτως, είναι απουσία, μηδέν, ένα «νεκρό πράγμα». Το αρχαιότερο πολιτισμικό κατόρθωμα της ανθρωπότητας - η ανάφλεξη της φωτιάς - παραμένει η πρωταρχική πράξη εισαγωγής φωτός στο σκότος, δημιουργώντας ζέστη, ασφάλεια και κοινότητα. Αυτή η κατανόηση απέκτησε βαθιά προσωπική απήχηση για τον ομιλητή κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας, όταν οι αρχές σε πολλά μέρη επιχείρησαν να «ακυρώσουν» τα Χριστούγεννα και να καταστείλουν τις παραδοσιακές γιορτές. Σε αντίδραση, πολλά νοικοκυριά άναψαν χριστουγεννιάτικα φώτα νωρίτερα από ποτέ - μια ήσυχη, αλλά διαδεδομένη πράξη ανυπακοής που μετέτρεψε γειτονιές σε αστερισμούς ελπίδας μέσα στην επιβεβλημένη κατήφεια. Το σχόλιο, λοιπόν, απευθύνει μια απλή και επείγουσα έκκληση: ανάβουμε φώτα, όσο νωρίτερα γίνεται, όσο περισσότερα
γίνεται, ιδίως τους πιο σκοτεινούς μήνες του έτους. Τέτοιες πράξεις παρουσιάζονται ως συνειδητή αντίσταση στην αντιληπτή προέλαση του κακού - δυνάμεων που κάποτε θεωρούνταν παραμύθια, αλλά πλέον αναγνωρίζονται ως ζοφερές πραγματικότητες. Παραθέτοντας το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο - «Το φως λάμπει μέσα στο σκότος, και το σκότος δεν το κατανίκησε» - το μήνυμα καταλήγει με την ίδια τη βιβλική προσταγή που άνοιξε τη δημιουργία: «Γεννηθήτω φως». Σε μια εποχή όπου η αλήθεια συσκοτίζεται και τα ψέματα πολλαπλασιάζονται, η φυσική πράξη της φωταγώγησης - λάμπες, χριστουγεννιάτικα φώτα, τζάκια - γίνεται βαθιά συμβολική διακήρυξη: επιβεβαίωση ζωής, ελπίδας και αλήθειας απέναντι στην αδυσώπητη πίεση του αναδυόμενου σκότους. Η τελική προτροπή είναι ταυτόχρονα πνευματική και πρακτική: όσο μεγάλη κι αν είναι η απειλή, η απάντηση παραμένει στο χέρι κάθε ανθρώπου - ανάψτε φως και κρατήστε το αναμμένο.