Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος που ξέραμε μοιάζει να έχει μετατραπεί σε έναν δυστοπικό εφιάλτη. Οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί φαίνεται να εφαρμόζουν τις ιδέες του 1984 του Όργουελ και του Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου του Χάξλεϊ όχι ως προειδοποιήσεις, αλλά ως σχέδια δράσης. Η έννοια των ανεξάρτητων κρατών, που διοικούνται από ελεύθερους πολίτες, έχει δώσει τη θέση της σε έναν ομοιόμορφο κόσμο, όπου οι αυταρχικές πρακτικές γίνονται κανόνας.

Πρόσφατα, μια αποκάλυψη από την Ολλανδία προσέθεσε νέες διαστάσεις στη συζήτηση για τη διαχείριση της πανδημίας. Η Υπουργός Υγείας Φλερ Άγκεμα παραδέχθηκε στο κοινοβούλιο ότι η αντίδραση της χώρας στον COVID-19 συντονίστηκε από το ΝΑΤΟ, ως μέρος μιας στρατιωτικής επιχείρησης. Ο Εθνικός Συντονιστής για την Ασφάλεια και την Αντιτρομοκρατία (NCTV) της Ολλανδίας είχε τον έλεγχο, ενώ οι οδηγίες κυκλοφορούσαν μέσω των υπουργών Εξωτερικών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ.
Οι αποκαλύψεις αυτές επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες πολλών ότι η πανδημία αποτέλεσε κάλυψη για στρατιωτικές στρατηγικές επιβολής ελέγχου. Η γιατρός Έλς βαν Βέεν, επικριτής της διαχείρισης της πανδημίας, ανέφερε ότι η κριτική της ιατρικής κοινότητας χαρτογραφήθηκε και καταπνίγηκε μέσω στρατιωτικών τακτικών. Η όλη προσέγγιση δεν αφορούσε την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά τη διατήρηση της εξουσίας.
Παρόμοιες κατηγορίες έχουν διατυπωθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζούνιορ ισχυρίζεται ότι η παραγωγή των mRNA εμβολίων ήταν στρατιωτική επιχείρηση, με το Υπουργείο Άμυνας να συντονίζει τις ενέργειες και τις φαρμακευτικές εταιρείες να δρουν ως «βιτρίνες».

Αν αυτά δεν αρκούν για να σας σοκάρουν, θυμηθείτε το σχέδιο του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) των ΗΠΑ για «πράσινες ζώνες» καραντίνας. Δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2020 και περιλάμβανε λεπτομερείς οδηγίες για την απομόνωση «υψηλού κινδύνου» ατόμων, όπως ηλικιωμένων και ανθρώπων με σοβαρές παθήσεις. Οι ζώνες αυτές, με αυστηρούς περιορισμούς στη μετακίνηση, θύμιζαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, και υπήρχαν ακόμη και προβλέψεις για πρόληψη αυτοκτονιών, γνωρίζοντας τη συναισθηματική επιβάρυνση των εγκλείστων.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το σχέδιο αυτό ήταν δημόσια διαθέσιμο μέχρι το 2023, χωρίς να προκαλέσει τη δέουσα προσοχή. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει την εξοικείωση της κοινωνίας με πρακτικές που περιορίζουν τις ελευθερίες στο όνομα της «δημόσιας υγείας».

Η ιδέα των διαβατηρίων εμβολιασμού είναι άλλο ένα παράδειγμα αυτής της στροφής προς τον αυταρχισμό. Πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως η Νέα Υόρκη, η Βοστώνη και το Σικάγο, υιοθέτησαν προσωρινά συστήματα που περιόριζαν την πρόσβαση σε δημόσιους χώρους μόνο για τους εμβολιασμένους. Αν τα εμβόλια είχαν αποδειχθεί αποτελεσματικά στον περιορισμό της μετάδοσης, ίσως να ζούσαμε σήμερα σε έναν κόσμο όπου η ιατρική ιστορία θα καθόριζε τη δυνατότητα συμμετοχής μας στην κοινωνία.
Η αποτυχία αυτής της πολιτικής δεν αναιρεί την πρόθεση: τη σταδιακή εισαγωγή μέτρων που περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας. Η ιστορία αυτή αποδεικνύει ότι τα σχέδια υπήρχαν και ήταν έτοιμα να επιβληθούν, εφόσον οι συνθήκες το επέτρεπαν.

Η ψηφιακή ταυτότητα φαίνεται να είναι το επόμενο βήμα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κυβέρνηση σχεδιάζει να δοκιμάσει την εφαρμογή της σε βετεράνους μέχρι το 2025. Η ταυτότητα αυτή θα περιλαμβάνει πληροφορίες για την υγεία, τα οικονομικά και την καθημερινότητα των πολιτών. Οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι θα διευκολύνει την πρόσβαση σε υπηρεσίες. Οι επικριτές, όμως, τη θεωρούν εργαλείο παρακολούθησης.
Προσωπικότητες όπως ο Τόνι Μπλερ υποστηρίζουν ότι η ψηφιακή ταυτότητα είναι αναπόφευκτη, ενώ οι κυβερνήσεις φαίνεται να προωθούν την ιδέα αυτή σταδιακά, χωρίς να ζητούν τη συναίνεση των πολιτών.

Οι αποκαλύψεις από την πανδημία φανερώνουν ένα επικίνδυνο μοτίβο: οι κρίσεις χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για την επιβολή μέτρων που περιορίζουν τις ελευθερίες. Από τα στρατόπεδα καραντίνας έως τις ψηφιακές ταυτότητες, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν κόσμο όπου ο έλεγχος της καθημερινότητας γίνεται ο κανόνας.
Ζούμε στην Πόλη της Τρέλας. Η ερώτηση είναι: Πώς θα αντιδράσουμε; Θα δεχθούμε αυτόν τον έλεγχο ως αναπόφευκτο ή θα απαιτήσουμε την επιστροφή των ελευθεριών μας; Στο τέλος, μόνο εμείς μπορούμε να καθορίσουμε την πορεία μας.

Είθε ο Θεός να μας βοηθήσει!